Chapter 1

Obudziłam się w nocy. Gdy spojrzałam na zegarek dochodziła trzecia. Dobrze wiedziałam co to oznacza. Nagle usłyszałam, że ktoś krząta się po kuchni. Domyśliłam się, że to Zoe. Zrzuciłam z siebie kołdrę i wstałam z łóżka. Zaczęłam iść w stronę drzwi. Gdy już do nich doszłam usłyszałam:

-Nie otwieraj ich. Za nimi czai się zło- niektórych przeraziłoby to, ale nie mnie. Słyszę coś takiego prawie każdej nocy. Nie dziwi mnie to nawet wtedy kiedy jestem sama w pokoju. Czemu? Ponieważ mam tak od dzieciństwa. Chwyciłam za klamkę i otworzyłam drzwi. Gdy byłam na korytarzu, skierowałam się w stronę schodów:

-Nie idź tam, bo spadniesz- po raz kolejny usłyszałam tajemniczy szept. Nikt oprócz mnie i Zoe ich nie słyszał, a to dlatego, że miałyśmy dar. Był on naszym sekretem. Oprócz nas wiedzieli o nim tylko Hope i Zayn. Zresztą oni też byli inni. Dziewczyna była medium, a chłopak był czarodziejem. Wiem jak to brzmi, ale to prawda. Zaczęłam schodzić po schodach. Kiedy byłam już na dole, szybko poszłam do kuchni.

I jak się tego spodziewałam była tam Zoe:

-Ty też nie możesz spać?- powiedziałam i zaśmiałam się:

-Tak. Zresztą jak zawsze. Czemu "Godzina demonów" jest właśnie o trzeciej w nocy, a nie po południu?- i po raz kolejny to pytanie. Zoe zadawała je każdej nocy. Nie tylko ją to denerwowało. No, ale co zrobić.W "Godzinę demonów" szepty nasilały się tak, że nie dawały ci spać. To była prawdziwa udręka. Mimo, że ich nie słyszałam rozsadzały mi głowę. Czasami było to nie do wytrzymania. Ale takie było już moje życie:

-Dam ci radę. Bądź trochę ciszej, bo Zayna i Hope, obudzisz- zaśmiała się, a ja razem z nią:

-Słyszałaś, że Hope ostatnio miała dziwne wizje?

-Nie. Nic mi nie mówiła. Co to znaczy dziwne?- wiedziałam, że Hope miewa wizje, ale nie, że dziwne:

-Mówiła mi, że w tych wizjach był tajemniczy chłopak. Czemu tajemniczy? Nie znała go, ale podobno był piękny. Burza loków na głowie, szmaragdowe oczy, piękny uśmiech i dołeczki. Tak właśnie mi go opisała. I później pojawiłaś się ty, łzy i krew.Nie rozumiem, a co w tym chodzi- "nie tylko ty pomyślałam" - pomyślałam. To wszystko nie zbierało się do kupy.

~*~

Rozmawiałam z Zoe do czwartej rano, a później poszłyśmy do swoich pokoi. Przez kolejne godziny nie mogłam usnąć. Po mojej głowie ciągle chodziły słowa dziewczyny o wizji Hope. Nie rozumiałam tego. Nieznajomy chłopak, ja, łzy i krew. Co to mogło oznaczać? Łzy na pewno oznaczały płacz, a krew... A krew mogła oznaczać wiele rzeczy. Śmierć, morderstwo, samobójstwo, cięcie się. Ale ja i ten chłopak nic mi nie mówiły. W ogóle nikt mi się nie kojarzył z jej opisem. Kiedy zorientowałam się, że jest już szósta rano, zwlokłam się z łóżka i podeszłam do szafy. Wyjęłam z niej białą bokserkę, czarną marynarkę i tak samo czarne rurki oraz białe, niskie conversy. Wzięłam je i poszła do łazienki. Kiedy już w niej byłam, zaczęłam się rozbierać. Nagle poczułam, że dotykam czegoś dziwnego. Nie miałam pojęcia co to może być. Gdy spojrzałam na moją dłoń, zobaczyłam na niej krew. Przeraziło mnie to. Szybko założyłam ubrania, które ze sobą wzięłam i wybiegłam z pokoju. Zaczęłam szukać Zoe. Chociaż mówiąc prawdę mógłby być każdy:

-Zoe! Zoe!- krzyczałam na cały głos, ale nikt się nie odzywałam. Nie wiedziałam, gdzie może być...

Oczami Zoe

--------------------------------------

Siedziałam z Zaynem na strychu i przeglądałam "Księgę Czarów". Malik pokazywał mi różne zaklęcia. Nagle usłyszałam przeraźliwy krzyk Pauline. W jednej chwili zerwałam się na równe nogi. Wiedziałam, że musiało stać się coś poważnego skoro Jenner była tak bardzo przerażona:

-Pójdziesz ze mną do niej?- zapytałam chłopaka. Malik potrząsnął głową na znak, że się zgadza. Po cichu zeszliśmy po drabinie ze strychu. Jak tylko byliśmy na dole zobaczyłam Pauline. Wyglądała na strasznie przestraszoną. Spojrzałam na Zayna, a później na nią. Nagle dostrzegłam na jej dłoni krew:

-Pauline co się stało?- zapytałam zaniepokojona. Podbiegłam do niej:

-Nie wiem. Rozbierałam się i nagle poczułam jakąś dziwną maź, a gdy na nią spojrzałam zobaczyłam krew- mówiła przerażona. Na pierwszy rzut oka było widać, że Jenner jest w szoku. Nic z tego wszystkiego nie rozumiałam. Najpierw dziwna wizja Hope, a teraz to. Spojrzałam na Zayna i powiedziałam:

-Zerknąłbyś na to?- chłopak spojrzał na nią i pokiwał głową:

-Oczywiście, że tak. Tylko może najpierw zejdziemy do kuchni-  zgodziłam się z Malikiem tak samo jak Pauline. Cała nasza trójka zeszła na dół do kuchni. Posadziłam Jenner na jednym z krzeseł, a sama usiadłam na przeciwko niej. Zayn ustał za nią i spojrzał na jej głowie. Po jego wyrazie twarzy rozpoznałam, że stało się coś dziwnego:

-Co jest?

-To dziwne. Krew jej leczy, ale żadnej rany nie ma. To jest nie możliwe chyba, że...- czułam zawahanie w jego głosie:

-Chyba, że? Proszę Zayn wyduś to z siebie- usłyszałam głos Pauline:

-Chyba, ze ktoś miał tak zwany nóż duchów.

-Przecież to nie możliwe tylko ty go masz- powiedziałam:

-O czym wy mówicie?- rzekła trochę poirytowanym głosem Jenner:

-To nóż, który służy do zabijania demonów. Na ludzi jednak nie działa, ale może zostawić takie rany jak ta- dziewczyna pokiwała głową. Po krótkiej chwili ciszy Malik dodał.-Zoe nie tylko ja mam taki nóż miała go jeszcze jedna osoba, ale to nie możliwe. On przecież dawno umarł- ta cała sprawa wydawała mi się coraz bardziej nie jasna:

-Zayn ty chyba nie mówisz o...

-Tak, Zoe mówię o Hunterze- na sam dźwięk tego umienia po policzku Pauline spłynęła łza. Dobrze wiedziałam co je wywołało. Wspomnienia. Wspomnienia, które tłumiła w sobie. Wspomnienia, o których chciała zapomnieć, ale nie umiała...

---------------------------------------------------------------------------------------------

Nie spodziewałam się, że tak wcześnie dodam pierwszy rozdział. Mam ogromną nadzieję, że się wam spodobał. Jeszcze nigdy mi się nie zdarzyło mieć aż 5 komentarzy pod postem. Mam nadzieję, że pod tym też tyle będzie, a może nawet i więcej...